ปัจจัยที่สัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าของผู้สูงอายุในชุมชนชานเมือง กรุงเทพมหานคร
คำสำคัญ:
ชุมชนชานเมืองกรุงเทพฯ, ภาวะซึมเศร้า, ผู้สูงอายุบทคัดย่อ
วัตถุประสงค์ของการวิจัยเชิงบรรยายครั้งนี้ เพื่อศึกษาระดับภาวะซึมเศร้าและปัจจัยที่สัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้า ของผู้สูงอายุในชุมชนชานเมืองกรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้สูงอายุที่มารับบริการ ณ หน่วยงานสุขภาพจิตของ โรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่ง และศูนย์บริการสุขภาพจิตชุมชนชานเมือง กรุงเทพมหานคร จำนวน 130 ราย เครื่องมือ ที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล แบบประเมินภาวะซึมเศร้าสำหรับผู้สูงอายุไทย แบบ ประเมินความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง และแบบประเมินการสนับสนุนทางสังคม แบบประเมินทุกชุดผ่านการพิจารณาจาก ผู้ทรงคุณวุฒิ 3 ท่าน และมีค่าความเที่ยง เท่ากับ 0.81, 0.63 และ 0.97 ตามลำดับ ดำเนินการเก็บข้อมูลโดยผู้วิจัยและ ผู้ช่วยวิจัย วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที ไคร์สแควร์ และสหสัมพันธ์ของเพียร์สัน ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ คะแนนเฉลี่ยภาวะซึมเศร้าของผู้สูงอายุในชุมชนชานเมือง กรุงเทพมหานครส่วนใหญ่อยู่ในระดับเล็กน้อย ปัจจัยที่สัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.05 ได้แก่ 1) การมีประวัติการเจ็บป่วยด้วยโรคทางจิตเวชมีความสัมพันธ์ทางบวกกับภาวะซึมเศร้า 2) ความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง และการได้รับการสนับสนุนทางสังคมมีความสัมพันธ์ทางลบกับภาวะซึมเศร้าในระดับปานกลางที่ -0.567 และ -0.454 ตามลำดับ
เอกสารอ้างอิง
จีราพร ทองดี, ดาราวรรณ รองเมือง และฉันทนา นาคฉัตรีย์. (2555). ภาวะสุขภาพและคุณภาพชีวิตของผู้สูง อายุในจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารพยาบาล กระทรวงสาธารณสุข, 22(3), น. 88-99.
พจนา เปลี่ยนเกิด. (2557). โรคซึมเศร้า: บทบาทพยาบาล ในการดูแลรักษา. วารสารพยาบาลทหารบก, 15(1), น. 18-21.
กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2557). พระราชบัญญัติผู้สูงอายุ พ.ศ. 2546, สืบค้นวันที่ 28 กรกฎาคม 2557, จาก http:// www.moph.go.th/ops/oic/data/20131007 131133_1_.pdf.
นภา พวงรอด. (2558). การศึกษาภาวะซึมเศร้าของผู้สูง อายุในจังหวัดนนทบุรี. วารสารมหาวิทยาลัย นราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์ และ สังคมศาสตร์, 2(2), น. 63-74
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2555). รายงานประจำปีสถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2553. บริษัททีคิวพี จำกัด.
รศรินทร์ เกรย์, อุมาภรณ์ ภัทรวาณิชย์, เฉลิมพล แจ่มจันทร์ และเรวดี สุวรรณนพเก้า. (2556). มโนทัศน์ใหม่ของนิยามผู้สูงอายุ: มุมมองเชิง จิตวิทยาสังคมและสุขภาพ. สถาบันวิจัยประชากร และสังคมมหาวิทยาลัยมหิดล. นครปฐม : บริษัท โรงพิมพ์เดือนตุลา จำกัด.
วลัยพร นันท์ศุภวัฒน์ และคณะ. (2552). สุขภาพจิตของ ผู้สูงอายุ. วารสารสมาคมพยาบาลภาคตะวันออก เฉียงเหนือ, 27(1), น. 27-32.
สุทธานันท์ ชุนแจ่ม, โสภิณ แตงอ่อน และทัศนา ทวีคูณ. (2554). การสำรวจงานวิจัยที่เกี่ยวกับภาวะ ซึมเศร้าในประเทศไทย. วารสารพยาบาลศาสตร์ รามาธิบดี, น. 412-428.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคม แห่งชาติ.(2552). การคาดประมาณประชากร ของประเทศไทย พ.ศ. 2533 - 2573. สำนักงาน ศูนย์ข้อมูลสำนักงานเพื่อการปฏิรูปการศึกษา.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. ข้อมูลสถิติ. (2555). บทสรุป สำหรับผู้บริหาร: การสำรวจสุขภาพจิตคนไทย พ.ศ. 2553.
Anderson AN. (2011). Treating depression in old age: the reasons to be positive. Age and Aging, 30, pp. 13-17.
Blazer, D., Burchett, B., Service, C., & George, L.K., (1991). The association of age and depression among the elderly: An epidemiologic exploration. Journal of Gerontology, 46, 210-215.
House, J. S. (1981). Work stress and social support. Reading, MA: Addison- Wesley.
Rosenberg, M. (1965). Society and the adolescent self-image. Princeton, NJ: Princeton University Press.
Volkert J, Schulz H, Härter M, Wlodarczyk O, and Andreas S. (2013). The prevalence of mental disorders in older people in Western countries-a meta-analysis. Aging Research Reviews, 12, pp. 339-353.
