ผลของโปรแกรมส่งเสริมสมรรถนะแห่งตนต่อความสามารถในการให้บริการการแพทย์ฉุกเฉินของ อาสาสมัครฉุกเฉินการแพทย์

Main Article Content

Nikorn Janpilom
Thitiarpha Tangkawanich

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมส่งเสริมสมรรถนะ แห่งตน ต่อความสามารถในการให้บริการการแพทย์ฉุกเฉินของอาสาสมัครฉุกเฉินการแพทย์ กลุ่มตัวอย่าง เป็นอาสาสมัครฉุกเฉินการแพทย์ที่ปฏิบัติงานในเขตพื้นที่จังหวัดแพร่ จำนวน 30 คน กลุ่มตัวอย่าง เข้าร่วม โปรแกรมการส่งเสริมสมรรถนะแห่งตนที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นตามแนวคิดทฤษฎีสมรรถนะแห่งตนของแบนดูรา (Bandura, 1997) ที่ได้จากข้อมูลสนับสนุน 4 แหล่ง ประกอบด้วย (1) ประสบการณ์ที่ประสบความสำเร็จ ด้วยตนเอง (2) การได้เห็นตัวแบบหรือประสบการณ์ของผู้อื่น (3) การใช้คำพูดชักจูง (4) สภาวะด้านร่างกาย และอารมณ์ เครื่องมือวิจัยประกอบด้วยโปรแกรมส่งเสริมสมรรถนะแห่งตน และแบบประเมินความสามารถ ในการให้บริการการแพทย์ฉุกเฉินที่ประกอบด้วยแบบประเมินความรู้ ทัศนคติ และความสามารถในการ ปฏิบัติงานให้บริการการแพทย์ฉุกเฉิน และมีความเชื่อมั่นของเครื่องมือเท่ากับ .71, .75 และ .80 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการเปรียบเทียบสถิติ paired t-test ผลการวิจัย พบว่า หลังการเข้าร่วมโปรแกรมส่งเสริมสมรรถนะแห่งตนกลุ่มตัวอย่างมีคะแนนเฉลี่ย ความสามารถในการให้บริการการแพทย์ฉุกเฉิน ในด้านความรู้ด้านการให้บริการการแพทย์ฉุกเฉิน ด้านทัศนคติ และความสามารถในการปฏิบัติงานให้บริการการแพทย์ฉุกเฉิน สูงกว่าก่อนเข้าร่วมโปรแกรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .001)

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
Janpilom, N., & Tangkawanich, T. (2018). ผลของโปรแกรมส่งเสริมสมรรถนะแห่งตนต่อความสามารถในการให้บริการการแพทย์ฉุกเฉินของ อาสาสมัครฉุกเฉินการแพทย์. NU Journal of Nursing and Health Sciences, 12(1), 24–34. สืบค้น จาก https://he01.tci-thaijo.org/index.php/NurseNu/article/view/160224
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

บุญใจ ศรีสถิตนากูร. (2553). ระเบียบและวิธีการวิจัย
ทางพยาบาลศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ :
ยูแอนด์ไอ อินเตอร์มีเดีย.
ผดุงศิษฎ์ ชำนาญบริรักษ์. (2553). สภาพปัญหาและ
ขีดความสามารถของบุคลาการให้บริการ
การแพทย์ฉุกเฉินในชุมชนของหน่วยกู้ชีพ
ตำบล: กรณีศึกษา องค์การบริการส่วนตำบล
วังแสง จังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม:
วิทยาลัยพยาบาลศรีมหาสารคาม.
ผดุงศิษฎ์ ชำนาญบริรักษ์ และศิวพล ศีรแก้ว. (2557).
การพัฒนาความรู้และทักษะการบริการ การแพทย์
ฉุกเฉินของอาสาสมัครกู้ชีพ องค์การบริหาร
ส่วนตำบลวังแสง อำเภอแกดำ จังหวัดมหาสารคาม.
วารสารพยาบาลกระทรวงสาธารณสุข, 24(3),
132-142.
มาลีวัลย์ สุริยพันตรี และละไม ฉิมกูล. (2551). สภาพการ
มีส่วนร่วมขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
ในระบบบริการการแพทย์ฉุกเฉินอำเภอนางรอง
จังหวัดบุรีรัมย์. บุรีรัมย์ : สำนักงานสาธารณสุข
จังหวัดบุรีรัมย์
รติกร พลรักษ์. (2556). ผลของโปรแกรมส่งเสริม
สมรรถนะแห่งตนต่อความสามารถในการใช้
ยาฉีดอินซูลินแบบปากกาของผู้ป่วยเบาหวาน
สูงอายุ (ปริญญานิพนธ์พยาบาลศาสตร
มหาบัณฑิต). สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลา
นครินทร์.
โรงพยาบาลแพร่. (2557). สรุปรายงานการประชุมศูนย์
รับแจ้งเหตุและสั่งการประจำปี 2557. แพร่:
ศูนย์รับแจ้งเหตุและสั่งการ จังหวัดแพร่
วิสาร เตชะธีราวัฒน์. (2555). บริหารจัดการสาธารณภัย.
นนทบุรี: สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ
สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2556). รายงาน
สถานการณ์ระบบการแพทย์ฉุกเฉินปี 2556 .
นนทบุรี : สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ.
สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2556). เกณฑ์และ
วิธีการคัดแยกและจัดลำดับที่จ่ายงานบริบาล
ผู้ป่วยฉุกเฉิน ตามหลักเกณฑ์ที่ สพฉ. กำหนด
พ.ศ. 2556 . นนทบุรี: สถาบันการแพทย์ฉุกเฉิน
แห่งชาติ.
สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2557). สรุปภาพรวม
การจัดทำมาตรฐาน หลักเกณฑ์และวิธีปฏิบัติ
เกี่ยวกับระบบการแพทย์ฉุกเฉิน . นนทบุรี:
อัลทิเมท พริ้นติ้ง.
สถิติการให้บริการการแพทย์ฉุกเฉินระดับอาสาสมัคร
ฉุกเฉินการแพทย์ที่รับแจ้งเหตุจากศูนย์สั่งการ
กู้ชีพจังหวัดแพร่ที่นำผู้ป่วยฉุกเฉินส่ง ณ ห้อง
ฉุกเฉินโรงพยาบาลโรงพยาบาลแพร่. (2557).
รายงานสถิติประจำปี. แพร่ : ศูนย์รับแจ้งเหตุ
และสั่งการจังหวัดแพร่
สุพรรณี ธรากุล, เฉลิมศรี นันทวรรณ และสุพิชญา
หวังปิติพาณิชย์. (2552). การประเมินผลการกู้ชีพ
ในชุมชน. วารสารวิชาการสาธารณสุข. 18(4),
597-604.
Babdura, A. (1997). Self-efficacy: The exercise of
control. New York: W.H. Freemam and
Company.
Grove, S., Burns, N., & Gray, J. (2013). The Practice
of Nursing Research. (7thed). St. Louis: Elsevier
Saunders.