เปรียบเทียบผลการดูแลผู้ป่วยไตเรื้อรังที่มีการติดเชื้อในช่องท้องระหว่างกลุ่มที่ทราบเชื้อก่อโรค กับกลุ่มที่ไม่ทราบเชื้อจากผลเพาะเชื้อของน้ำในช่องท้อง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทนำ: การติดเชื้อในช่องท้องของผู้ป่วยไตเรื้อรังที่ทำการล้างไตทางช่องท้องเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดผลแทรกซ้อนและอัตราการเสียชีวิต แพทย์ผู้ดูแลจะวางแผนการรักษาตามผลเพาะเชื้อจากน้ำในช่องท้อง แต่หากไม่ทราบเชื้อที่เป็นสาเหตุ การให้ยาจะครอบคลุมเชื้อทั้งแกรมบวกและลบแล้วติดตามผลการรักษาต่อไป มีรายงานว่าผู้ป่วยกลุ่มนี้มีผลการรักษาดีกว่ากลุ่มที่ทราบเชื้อและมีผลแทรกซ้อนน้อยกว่า การศึกษานี้จึงต้องการทราบว่าผู้ป่วยของโรงพยาบาลสระบุรีจะมีผลการรักษาที่สอดคล้องกับการศึกษาที่ผ่านมาหรือไม่ ศึกษาผลการรักษาและผลแทรกซ้อนของผู้ป่วยไตเรื้อรังในโรงพยาบาลสระบุรีที่มีการติดเชื้อในช่องท้องขณะทำการล้างไตทางช่องท้องว่ามีความแตกต่างกันหรือไม่ ระหว่างการทราบเชื้อกับไม่ทราบเชื้อจากการเพาะเชื้อน้ำในช่องท้อง
วิธีการศึกษา: แฟ้มข้อมูลผู้ป่วยไตเรื้อรังที่ได้รับการล้างไตทางช่องท้องของโรงพยาบาลสระบุรีที่มีการติดเชื้อในช่องท้องทั้งหมดในช่วงระยะเวลา 1 มกราคม พ.ศ. 2551 - 31 ธันวาคม พ.ศ. 2562 จะถูกนำมาวิเคราะห์และศึกษาความแตกต่างของผลการรักษาผู้ติดเชื้อในช่องท้องที่มี positive culture กับ negative culture
ผลการศึกษา: มีผู้ถูกศึกษาทั้งหมด 278 ราย อายุเฉลี่ย 52.93±14.91 ปี เป็นเพศชายร้อยละ 50.72 ส่วนใหญ่เป็นเบาหวานและความดันโลหิตสูง (ร้อยละ 54.32 และร้อยละ 33.81 ตามลำดับ) จำนวนการติดเชื้อ 1.76±1.03 ครั้งต่อราย ติดเชื้อเพียงครั้งเดียว ร้อยละ 53.24 เชื้อที่พบส่วนใหญ่คือ Staphylococcus species, E. coli และ Streptococcus species (ร้อยละ 28.83, 15.32 และ 13.25 ตามลำดับ) มีการติดเชื้อแบบ negative culture ร้อยละ 21.59 ผลการรักษาผู้ที่มี positive culture กับ negative culture ไม่มีความต่างกันในระยะเวลาที่ให้ยา (10.38+10.50 วัน และ 12.04±9.00 วัน, P=0.138) การเกิด refractory peritonitis (ร้อยละ 35.06 และร้อยละ 34.90, P=0.98) การถอดสาย Tenckhoff catheter (TK) (ร้อยละ 31.95 และร้อยละ 29.24, P=0.59) การใส่สาย TK (ร้อยละ 22.76 และร้อยละ 19.35, P=0.68) มีผู้ที่เปลี่ยนไปฟอกเลือดด้วยเครื่องไตเทียมร้อยละ 36.69 ไม่พบความแตกต่างของการเสียชีวิตในผู้ที่มี positive culture กับผู้ที่มี negative culture (P=0.093)
สรุป: ผู้ป่วยไตเรื้อรังที่มีการติดเชื้อในช่องท้องและไม่ทราบเชื้อ มีผลการรักษาและข้อแทรกซ้อนไม่มีความแตกต่างกับผู้ที่ทราบชนิดของเชื้อที่เป็นสาเหตุ แต่การติดเชื้อในช่องท้องยังคงเป็นสาเหตุหลักของการถอดสาย TK และการเปลี่ยนวิธีการล้างไต
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ตีพิมพ์ภายไต้การอนุญาต CC BY-NC-ND 4.0 ซึ่งอนุญาตให้สามารถใช้บทความนี้พื่อวัตถุประสงค์ใดๆ ก็ตามที่ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ โดยต้องมีการอ้างถึงที่มาของบทความอย่างครบถ้วน ใครก็ตามสามารถคัดลอกและแจกจ่ายทุกส่วนของบทความนี้โดยไม่ต้องขออนุญาตจากผู้ประพันธ์หรือสมาคมโรคไตแห่งประเทศไทย
เอกสารอ้างอิง
Kanjanabuch T, Chancharoenthana W, Katavetin P, Sritippayawan S, Praditpornsilpa K, Ariyapitipan S, Eiam-Ong S, Dhanakijcharoen P, Lumlertgul D. The incidence of peritoneal dialysis-related infection in Thailand: A Nationwide Survey. J Med Assoc Thai. 2011; 94Suppl 4: S7-12.
Li PK, Szeto CC, Piraino B, de Arteaga J, Fan S, Figueiredo AE, et al. ISPD Peritonitis Recommendations: 2016 Update on Prevention and Treatment. Perit Dial Int. 2016; 36(5):481-508.
Pongskul C, Sirivongs D, Keobounma T, Chanlertrith D, Promajuk P, Limwatananon C. Survival and technical failure in a large cohort of Thai CAPD patients. J Med Assoc Thai. 2006; 89 Suppl 2: S98-105.
Siriwong T. Why PD get in trend and why everyone love it? Cardiovascular & Metabolic (Thailand). 2011; 24: 43-4
Pérez Fontan M, Rodríguez-Carmona A, García-Naveiro R, Rosales M, Villaverde P, Valdés F. Peritonitis-related mortality in patients undergoing chronic peritoneal dialysis. Perit Dial Int. 2005; 25:274–84.
Davenport A. Peritonitis remains the major clinical complication of peritoneal dialysis: the London, UK, peritonitis audit 2002-2003. Perit Dial Int. 2009; 29: 297-302.
von Graevenitz A, Amsterdam D. Microbiological aspects of peritonitis associated with continuous ambulatory peritoneal dialysis. Clin Microbiol Rev. 1992; 5(1):36-48.
Mujais S. Microbiology and outcomes of peritonitis in North America. Kidney Int. 2006; 70:S55–S62. 9. Ghali JR, Bannister KM, Brown FG, Rosman JB, Wiggins KJ, Johnson DW, et al. Microbiology and outcomes of peritonitis in Australian peritoneal dialysis patients. Perit Dial Int. 2011; 31(6):651-62.
Mackenzie RK, Coles GA, Williams JD. The response of human peritoneal macrophages to stimulation with bacteria isolated from episodes of continuous ambulatory peritoneal dialysis-related peritonitis. J Infect Dis. 1991; 163(4):837-42.
Alfa MJ, Degagne P, Olson N, Harding GK. Improved detection of bacterial growth in continuous ambulatory peritoneal dialysis effluent by use of BacT/Alert FAN bottles. J Clin Microbiol. 1997; 35(4):862-6.
Azap OK, Timurkaynak F, Sezer S, Cair U, Yapar G,. Arslan H, et al. Value of automatized blood culture systems in the diagnosis of continuous ambulatory peritoneal dialysis peritonitis. Transplant Proc. 2006; 38:411–2.
Bunke M, Brier ME, Golper TA. Culture-negative CAPD peritonitis: the Network 9 Study. Adv Perit Dial. 1994; 10:174–8.
Iyer RN, Reddy AK, Gande S, Aiyangar A. Evaluation of different culture methods for the diagnosis of peritonitis in patients on continuous ambulatory peritoneal dialysis. Clin Microbiol Infect. 2014; 20: 294–6.
Ballinger AE, Palmer SC, Wiggins KJ, Craig JC, Johnson DW, Cross NB, et al. Treatment for peritoneal dialysis-associated peritonitis. Cochrane Database Syst Rev. 2014; 4:CD005284.
Flanigan MJ, Lim VS. Initial treatment of dialysis associated peritonitis: A controlled trial of vancomycin versus cefazolin. Perit Dial Int. 1991;11:31–7.
Lupo A, Rugiu C, Bernich P, Laudon A, Marcantoni C, Mosconi G, et al. A prospective, randomized trial of two antibiotic regimens in the treatment of peritonitis in CAPD patients: teicoplanin plus tobramycin versus cephalothin plus tobramycin. J Antimicrob Chemother. 1997; 40:729–32.
Khairullah Q, Provenzano R, Tayeb J, Ahmad A, Balakrishnan R, Morrison L. Comparison of vancomycin versus cefazolin as initial therapy for peritonitis in peritoneal dialysis patients. Perit Dial Int. 2002; 22:339–44.
Gucek A, Bren AF, Hergouth V, Lindic J. Cefazolin and netilmicin versus vancomycin and ceftazidime in the treatment of CAPD peritonitis. Adv Perit Dial. 1997; 13:218–20.
Ballinger AE, Palmer SC, Wiggins KJ, Craig JC, Johnson DW, Cross NB, et al. Treatment for peritoneal dialysis-associated peritonitis. Cochrane Database Syst Rev. 2014;4:CD005284.
Lui SL, Cheng SW, Ng F, Ng SY, Wan KM, Yip T, et al. Cefazolin plus netilmicin versus cefazolin plus ceftazidime for treating CAPD peritonitis: effect on residual renal function. Kidney Int. 2005; 68:2375–80.
Wong KM, Chan YH, Cheung CY, Chak WL, Choi K S, Leung SH, et al. Cefepime versus vancomycin plus netilmicin therapy for continuous ambulatory peritoneal dialysis associated peritonitis. Am J Kidney Dis. 2001; 38:127–31.
Kobayashi K, Nakamoto H, Okada S, Hoshitani K, Uchida K, Arima H, et al. Efficacy and safety of meropenem plus tobramycin followed by meropenem plus vancomycin for treating peritonitis in patients on continuous ambulatory peritoneal dialysis. Adv Perit Dial. 2006; 22:65–8.
Baker RJ, Senior H, Clemenger M, Brown EA. Empirical aminoglycosides for peritonitis do not affect residual renal function. Am J Kidney Dis. 2003; 41:670–5.
Tokgoz B, Somdas MA, Ucar C, Kocyigit I, Unal A, Sipahioglu MH, et al. Correlation between hearing loss and peritonitis frequency and administration of ototoxic intraperitoneal antibiotics in patients with CAPD. Ren Fail. 2010; 32:179–84.
Choi P, Nemati E, Banerjee A, Preston E, Levy J, Brown E. Peritoneal dialysis catheter removal for acute peritonitis: a retrospective analysis of factors associated with catheter removal and prolonged postoperative hospitalization. Am J Kidney Dis. 2004; 43:103–11.
Fahim M, Hawley CM, McDonald SP, Brown FG, Rosman JB, Wiggins KJ, et al. Culture-negative peritonitis in peritoneal dialysis patients in Australia: predictors, treatment, and outcomes in 435 cases. Am J Kidney Dis. 2010; 55(4):690-7.
