การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสะอาดโดยนำน้ำเสียที่ผ่านกระบวนการบำบัดกลับมา ใช้ใหม่ในระบบชักโครก: กรณีศึกษาบริษัทผลิตเครื่องประดับแห่งหนึ่ง
คำสำคัญ:
บริษัทผลิตเครื่องประดับ, ปริมาณน้ำทิ้ง, เทคโนโลยีสะอาด, ปริมาณน้ำใช้บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสะอาดในการ 1) ลดปริมาณน้ำใช้ 2) ลดปริมาณน้ำทิ้ง และ 3) ลดค่าใช้จ่ายจากการใช้น้ำในห้องน้ำของบริษัทผลิตเครื่องประดับแห่งหนึ่ง โดยมีการเปรียบเทียบปริมาณน้ำใช้ ปริมาณน้ำทิ้ง และปริมาณค่าใช้จ่ายจากการใช้น้ำ ก่อนและหลังการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสะอาดในห้องน้ำของบริษัท ผลิตเครื่องประดับ การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง ดำเนินการเก็บข้อมูลเป็นเวลา 12 สัปดาห์ โดยเลือกศึกษากับ ระบบน้ำชักโครกในห้องน้ำของบริษัทผลิตเครื่องประดับ จำนวน 2 โซน ได้แก่ 1)โซนผลิต A 2)โซนผลิต B เครื่องมือ ที่ใช้ ได้แก่ มิเตอร์วัดปริมาณน้ำ แบบฟอร์มเก็บข้อมูลการใช้น้ำ เก็บรวบรวมข้อมูลมาวิเคราะห์หาปริมาณการใช้น้ำใน ห้องน้ำเปรียบเทียบก่อนและหลังการใช้เทคโนโลยีสะอาด ผลการวิจัยพบว่า เทคโนโลยีสะอาดสามารถ 1) ลดปริมาณ น้ำใช้ได้ร้อยละ 11.44 ของปริมาณน้ำใช้ทั้งหมด 2) ลดปริมาณน้ำทิ้งได้ร้อยละ 90.00 ของปริมาณน้ำเสียทั้งหมด 3) ลดปริมาณค่าใช้จ่ายจากการใช้น้ำได้ร้อยละ 45.16 ของปริมาณค่าใช้จ่ายจากการใช้น้ำในห้องน้ำทั้งหมด เมื่อพิจารณาความคุ้มทุนในการก่อสร้างระบบใช้ระยะเวลาคืนทุน 2 ปี 5 เดือน
เอกสารอ้างอิง
กรมโรงงานอุตสาหกรรม, สำนักเทคโนโลยีน้ำและการ จัดการมลพิษโรงงาน. (2550). หลักปฏิบัติ เทคโนโลยีการผลิตที่สะอาด (การเพิ่มประสิทธิภาพ การผลิตและการป้องกันมลพิษ) อุตสาหกรรมนม และผลิตภัณฑ์นม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงาน เทคโนโลยีสิ่งแวดล้อม กรมโรงงานอุตสาหกรรม.
กรมโรงงานอุตสาหกรรม, สำนักบริหารจัดการกาก อุตสาหกรรม . (2555). คู่มือ 3Rs กับการจัดการ ของเสียภายในโรงงาน. กรุงเทพมหานคร: สำนัก บริหารจัดการกากอุตสาหกรรม กรมโรงงาน อุตสาหกรรม.
จักรกฤษณ์ ศิวะเดชาเทพ. (2554). ประมวลสาระชุด วิชาการจัดการคุณภาพน้ำในโรงงานอุตสาหกรรม. นนทบุรี: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
จิราภรณ์ ช่วยรอดหมด. (2551). การเงินธุรกิจ. สืบค้น วันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2558, จาก http://dusithost. dusit.ac.th/jiraporn_chu/BF_index.htm
เจตจินต์ สุทินประภา. (2553). การลดต้นทุนการผลิตของ โรงงานผลิตน้ำอัดลมโดยใช้เทคโนโลยีสะอาด (การศึกษาด้วยตนเองปริญญาวิศวกรรมศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนางานอุตสาหกรรม). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ทวีศักดิ์ วังไพศาล. (2554). วิศวกรรมการประปา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
วิภาเพ็ญ เจียสกุล. (2546). คู่มือเทคโนโลยีสะอาดสำหรับ ประชาชน เล่ม 1, 2. กรุงเทพมหานคร: สถาบัน สิ่งแวดล้อมอุตสาหกรรม สภาอุตสาหกรรมแห่ง ประเทศไทย.
วรรณา จินดาศรี. (2544, ตุลาคม-ธันวาคม). เทคโนโลยี สะอาด. วารสารสิ่งแวดล้อม. 5(23), น. 8 –27.
สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย, แผนกเทคโนโลยีสะอาด ฝ่าย ธุรกิจสิ่งแวดล้อม. (2543). กรณีศึกษาเทคโนโลยี สะอาด โครงการส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีสะอาด ในอุตสาหกรรมไทย กรุงเทพมหานคร. นนทบุรี: สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย.
สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช). (2552). เทคนิคการตรวจประเมิน เทคโนโลยีสะอาด [เอกสารประกอบการฝึกอบรม เชิงปฏิบัติการ]. กรุงเทพมหานคร: สำนักงาน พัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ.
Burke, G., Singh, B., & Theodore, L. (2005). Handbook of environmental management and technology. New York: Wiley InterScience, A John Wiley & Sons.
Hatano, R., Liu, R. & Solis, S. (2015). Analysis of greywater use for toilet flushing in San Francisco. Davis: University of California, Davis. Retrieved from http://watermanagement. ucdavis.edu/files/1614/3891/2386/A01_ Hatano_Lui_ESM121_FinalReport.pdf.
Ministry of Health Canada. (2010). Canadian guidelines for domestic reclaimed water for use in toilet and urinal flushing. Ontario: Health Canada.
Kirkwood, R. C. & Longley, A. J.. (1995). Clean technology and the environment. UK: Springer Science+ Business Media.
