Comparing method of Water Drinking Test in detecting peak Intraocular Pressure in primary open angle glaucoma

Abstract

Introduction: Intraocular pressure (IOP) rise detected during water drinking test (WDT) can predict peak IOP during a 24-hour diurnal tension curve and relate to glaucoma progression. Unfortunately, 1000-mL WDT is not practical for daily fl uid intake habit and may

increase the risks of some systemic diseases.

Objective: To compare intraocular pressure (IOP) rise between two drinking methods: 1) four ingestion of 250-mL (4*250 mL) WDT 2) a standard 1000-mL (1*1000 mL) WDT.

Methods: Twenty-three POAG patients were included in this prospective study. The WDT was performed, followed by taking 4 doses of 250 mL water every 15 minutes. A 1000 mL WDT was performed after a minimum washout period of 1 week. IOP were measured before WDT and at 15, 30, 45, 60 minutes after WDT. Statistical analysis was performed by paired T-test.

Results: There was no statistically signifi cant difference of peak IOP between 4*250 and 1*1000 group. (mean 4.91±3.94 mmHg, 5.87 ±3.85 mmHg, respectively; p = 0.333). There was a statistically signifi cant IOPrising from baseline at 15 minutes in both 4*250 (mean 4.26±3.79 mmHg; p = 0.000) and 1*1000 group (mean 5.35±3.94 mmHg; p = 0.000), at 30 minutes in both 4*250 (mean 2.52±3.58 mmHg; p = 0.003) and 1*1000 group (mean 4.17±3.87 mmHg; p = 0.000). At 45 minutes, there was a statistically significant IOP rising from baseline only in 1*1000 group (mean 2.48±3.17 mmHg; p = 0.001).

Conclusion: 4*250 mL WDT can be used to estimate the peak diurnal IOP and assess the risk for glaucoma progression as 1*1000 mL WDT.

การเปรียบเทียบผลการเพิ่มขึ้นของความดันตาจากการทดสอบด้วยการดื่มน้ำปริมาณที่แตกต่างกันในผู้ป่วยโรคต้อหินมุมเปิด

บทนำ : ความดันในลูกตาที่เพิ่มสูงขึ้นภายหลังการทดสอบด้วยการดื่มน้ำ (water drinking test) สามารถใช้พยากรณ์ความดันตาที่สูงสุดในช่วง 24 ชั่วโมง (24-hour diurnal tension) และพบว่ามีความสัมพันธ์กับการแย่ลงของโรคต้อหิน แต่การทดสอบด้วยการดื่มน้ำปริมาณ1000 มิลลิลิตรในคราวเดียวไม่เป็นที่นิยมเนื่องจากมีข้อจำกัดในโรคบางประเภท อีกทั้งไม่ใกล้เคียงกับพฤติกรรมการดื่มน้ำในชีวิตประจำวัน

วัตถุประสงค์ : เพื่อเปรียบเทียบความดันตาที่สูงขึ้นหลังจากการทดสอบด้วยการดื่มน้ำ2 วิธี:

1) ดื่มน้ำปริมาณ 250 มิลลิลิตร 4 ครั้ง (4*250 มล.)

2) วิธีมาตรฐาน คือดื่มน้ำปริมาณ 1000 มิลลิลิตร 1 ครั้ง (1*1000 มล.)

วิธีดำเนินการวิจัย : การวิจัยแบบโพรสเปกทีป (prospective) นี้ทำในผู้ป่วยโรคต้อหินมุมเปิดจำนวน23 คน ในโรงพยาบาลธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติโดยทดสอบด้วยการดื่มน้ำปริมาณ 250 มิลลิลิตร ห่างกัน15 นาที 4 ครั้ง หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ จะทดสอบด้วยการดื่มน้ำปริมาณ 1000 มิลลิลิตร 1 ครั้ง ในเวลา15 นาที และวัดความดันตาก่อนทำการดื่มน้ำ และที่เวลา15, 30, 45, 60 นาทีภายหลังการดื่มน้ำจนครบปริมาณที่กำหนด ทำการวิเคราะห์ทางสถิติด้วยวิธี paired T-test.

ผลการวิจัย : ไม่พบความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของความดันตาที่เพิ่มสูงขึ้นภายหลังการดื่มน้ำทั้งสองวิธี (ค่าเฉลี่ย 4.913.94 มิลลิเมตร ปรอท (4*250 มล.), 5.873.85 มิลลิเมตรปรอท(1*1000 มล.); p = 0.333). พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างค่าความดันตาก่อนดื่มน้ำและหลังจากดื่มน้ำที่ 15 นาที ทั้งกลุ่ม 4*250 มล. (ค่าเฉลี่ย4.263.79 มิลลิเมตรปรอท; p = 0.000) และกลุ่ม1*1000 มล. (ค่าเฉลี่ย 5.35±3.94 มิลลิเมตรปรอท;p = 0.000), ที่ 30 นาทีทั้งกลุ่ม 4*250 มล. (ค่าเฉลี่ย2.523.58 มิลลิเมตรปรอท; p = 0.003) และกลุ่ม1*1000 มล. (ค่าเฉลี่ย 4.173.87 มิลลิเมตรปรอท;p = 0.000), ที่ 45 นาทีเฉพาะกลุ่ม 1*1000 มล. (ค่าเฉลี่ย2.483.17 มิลลิเมตรปรอท; p = 0.001)

สรุป : การดื่มน้ำปริมาณ 250 มิลลิลิตร 4 ครั้งสามารถนำมาใช้พยากรณ์ความดันตาที่ขึ้นสูงสุดในช่วง24 ชั่วโมง (24-hour diurnal tension) เพื่อติดตามการแย่ลงของโรคต้อหินมุมเปิดได้เช่นเดียวกับวิธีมาตรฐาน คือดื่มน้ำปริมาณ 1000 มิลลิลิตร 1 ครั้ง