แนวโน้มความชุกของการติดเชื้อเอชไอวีและพฤติกรรมที่สัมพันธ์กับการติดเชื้อ เอชไอวีในกลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย จังหวัดภูเก็ต ปี 2548 - 2553

ผู้แต่ง

  • เอมอร กิตติธรกุล สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดภูเก็ต
  • เสาวนีย์ รัตนดิลก ณ ภูเก็ต สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดภูเก็ต
  • กฤดาพร ทองตัน สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดภูเก็ต

คำสำคัญ:

การติดเชื้อเอชไอวี, ชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย, จังหวัดภูเก็ต

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวโน้มความชุกของการติดเชื้อเอชไอวีและพฤติกรรมที่สัมพันธ์กับการติดเชื้อเอชไอวีในกลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย 3 กลุ่ม คือ กลุ่มชายทั่วไปที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย ชายขายบริการ และกลุ่มสาวประเภทสอง เก็บข้อมูลระหว่างเดือนมีนาคม - มิถุนายน 2553 โดยการสำรวจภาพตัดขวาง ใช้วิธีการตอบแบบสอบถามด้วยตนเองลงบนคอมพิวเตอร์มือถือ (Pocket PC) เพื่อเก็บข้อมูลด้านประชากรและพฤติกรรม และเก็บตัวอย่างสารน้ำในช่องปากเพื่อตรวจหาการติดเชื้อเอชไอวี วิเคราะห์ค่าสถิติโดยใช้โปรแกรม Epi-Info สถิติที่ใช้ คือ ความชุก (Prevalence) ความถี่ ร้อยละ ผลการเฝ้าระวัง พบว่าประชากรที่ทำการศึกษาส่วนใหญ่อยู่ในกลุ่มอายุระหว่าง 15-22 ปี นับถือศาสนาพุทธ ร้อยละ 85.5 มีการศึกษาระดับพื้นฐาน มัธยมศึกษา ร้อยละ 61.8 ความชุกของการติดเชื้อเอชไอวีในกลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชายมีแนวโน้มสูงขึ้นในปี 2550 แล้วมีแนวโน้มลดลงในปี 2552 และ 2553 แต่ระดับสูงกว่าปี 2548 เล็กน้อย กลุ่มชายขายบริการมีความชุกของการติดเชื้อเอชไอวีสูงกว่าทุกกลุ่ม ทุกปีของการสำรวจ รองลงมาเป็นกลุ่มสาวประเภทสองที่มีแนวโน้มความชุกลดลง ในปี 2552 และปี 2553 เช่นกัน แต่มีระดับสูงกว่ากลุ่มชายทั่วไปที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย ด้านพฤติกรรมที่สัมพันธ์กับการติดเชื้อเอชไอวีพบว่า กลุ่มชายทั่วไปที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย กว่าครึ่งหนึ่งเคยมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิง และมีคู่นอน 2 - 3 คน เพิ่มขึ้น 3.4 เท่า มีแนวโน้มการใช้ถุงยางอนามัยเพิ่มขึ้นทุกปี ร้อยละ 28.0 เป็นร้อยละ 66.7 มีแนวโน้มการตรวจหาเชื้อเอชไอวีลดลง ส่วนกลุ่มชายขายบริการใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้งกับคู่รัก หรือคู่นอนชั่วคราวชายลดลงกว่าปี 2552 เล็กน้อย แต่กลับเพิ่มสูงกว่าปี 2548 เท่าตัว จากร้อยละ 32.7 เป็นร้อยละ 70.0 พฤติกรรมเคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในรอบ 3 เดือนที่ผ่านมาอยู่ในระดับสูงมากทุกปี ร้อยละ 79.6 ถึงร้อยละ 97.0 มีแนวโน้มของพฤติกรรมการตรวจหาเอชไอวีก่อนเข้าร่วมโครงการนี้เพิ่มไม่มากนัก สำหรับกลุ่มสาวประเภทสองมีแนวโน้มการมีคู่นอนหลายคน (>4คน) เพิ่มสูงขึ้นมาก จากร้อยละ 16.2 เป็นร้อยละ 43.6

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

1. hptt://www.aidsthai.org. Accessed 31 May 2010

2. hptt://www.pkto.moph.go.th. Accessed 31 May 2010

3. สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดภูเก็ต. เอกสารประกอบการนิเทศงานภาวะปกติ ปี 2552. จังหวัดภูเก็ต: 2552.

4. สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดภูเก็ต. รายงานผลการเฝ้าระวังการติดเชื้อในพื้นที่จังหวัดภูเก็ต ปี 2552. จังหวัดภูเก็ต: 2552.

5. ธนรักษ์ ผลิพัฒน์ และคณะ. ผลการเฝ้าระวังความชุกของการติดเชื้อเอ็ชไอวี กลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชายในกรุงเทพมหานคร เชียงใหม่ และภูเก็ต. ใน; นายแพทย์ ธนรักษ์ ผลิพัฒน์ นางสาวกีรติกานต์ กลัดสวัสดิ์, บรรณาธิการ. การป้องกันและแก้ไขปัญหาการติดเชื้อเอ็ชไอวีในกลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย. พิมพ์ครั้งที่ 2. นนทบุรี: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก; 2551. น. 3 - 15
6. Schifter J, et al, "Bisexual communities and cultures in Costa Rica" and Parker RG, "Bisexuality and HIV / AIDS in Brazil" both in key materials: Aggleton P (ed), 1996).

7. Lakkana Thaikruea, Surangsri Seetamanotch, Characteristics and number of men who have sex with men in Phuket, Thailand.

8. Detels R. "The contributions of cohort studies to understanding the natural history of HIV infection", in Nicolosi A (ed), HIV epidemiology: models and methods, Raven Press, New York, 1994, P.239.

9. ศูนย์ความร่วมมือไทย - สหรัฐ ด้านสาธารณสุข. การลดความเสี่ยงจากเพศสัมพันธ์โดยหลักการและข้อปฏิบัติเพื่อการปรับเปลี่ยนพฤติกรรม. คู่มืออ้างอิง สุขภาพทางเพศสำหรับชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย สำหรับแกนนำให้ความรู้และเจ้าหน้าที่ภาคสนาม. น.110

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

31-03-2011

รูปแบบการอ้างอิง

1.
กิตติธรกุล เ, รัตนดิลก ณ ภูเก็ต เ, ทองตัน ก. แนวโน้มความชุกของการติดเชื้อเอชไอวีและพฤติกรรมที่สัมพันธ์กับการติดเชื้อ เอชไอวีในกลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย จังหวัดภูเก็ต ปี 2548 - 2553. Dis Control J [อินเทอร์เน็ต]. 31 มีนาคม 2011 [อ้างถึง 27 ธันวาคม 2025];37(1):9-17. available at: https://he01.tci-thaijo.org/index.php/DCJ/article/view/155580

ฉบับ

ประเภทบทความ

นิพนธ์ต้นฉบับ