การป้องกันและควบคุมการระบาดของไข้มาลาเรียในพื้นที่ท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ จังหวัดสตูล

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อหารูปแบบป้องกันควบคุมการระบาดของไข้มาลาเรีย ในพื้นที่ท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ จังหวัดสตูล เก็บข้อมูลระหว่างเดือนเมษายน ถึงเดือนธันวาคม 2553 การวิเคราะห์ใช้สถิติคือ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและ pair t-test ผลการศึกษา พบว่า มีการจัดตั้ง ศูนย์ปฏิบัติการควบคุมไข้มาลาเรียในพื้นที่ท่องเที่ยวเพื่อกำหนดทิศทาง กิจกรรมการควบคุมโรค การติดตามกำกับและประเมินผล รวมทั้งเป็นเวทีการมีส่วนร่วมของทุกภาคส่วน นอกจากนี้การเฝ้าระวังโรคเชิงรุกในชุมชน โดยอาสาสมัครสาธารณสุขและอาสาสมัครมาลาเรียซึ่งสามารถค้นหาผู้ป่วยในชุมชนที่มีการระบาด ครอบคลุมถึงร้อยละ 96-97 และมีอัตราการตรวจพบร้อยละ 2-13.5 รวมทั้งชุมชนมีส่วนร่วมโดยให้พ่นสารเคมีภายในบ้าน ร้อยละ 98.22 สำหรับระดับความรู้เกี่ยวกับโรคมาลาเรียของประชาชนหลังดำเนินการ ส่วนใหญ่ อยู่ในระดับปานกลาง ร้อยละ 58.2 (mean = 6.92 ±1.05) ทัศนคติ อยู่ในระดับปานกลาง ร้อยละ 64.18 (mean = 23.75 ± 2.12) และพฤติกรรมการปฏิบัติในการป้องกันไข้มาลาเรียอยู่ในระดับปานกลาง ร้อยละ 71.64 (mean = 7.58±0.91) ในขณะที่ ความรู้เกี่ยวกับโรคมาลาเรียของอาสาสมัครสาธารณสุข/อาสาสมัครมาลาเรีย ส่วนใหญ่อยู่ในระดับปานกลาง ระดับความรู้หลังการอบรมสูงกว่าก่อนการอบรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value < 0.001) ระดับความพึงพอใจของประชาชนต่อการควบคุมป้องกันโรค อยู่ในระดับสูง ร้อยละ 61.27 ดังนั้นรูปแบบการป้องกันควบคุมโรคมาลาเรียในพื้นที่ ท่องเที่ยงเชิงอนุรักษ์นั้น เมื่อมีการระบาดต้องจัดตั้งศูนย์ปฏิบัติการควบคุมโรคทันที ควรให้ชุมชนมีส่วนร่วมในการเฝ้าระวังเชิงรุกและควบคุมการระบาด