Effectiveness of community health communicators in relation to disease and health risk communication in the area of the Office of Disease Prevention and Control Region 3 Chonburi, 2011-2013

Authors

  • สุภาพร พุทธรัตน์ Office of Disease Prevention and Control 3, Chonburi.
  • ทิพวรรณ ชาวเวียง Office of Disease Prevention and Control 3, Chonburi.
  • นวนิตย์ อิ่มใจ Hospital of Health Promotion Phaichalueat District Prachinburi.
  • นาตอนงค์ นิลกนิษฐ์ Office of Disease Prevention and Control 3, Chonburi.
  • คิวัช ฐิตมงคล Office of Disease Prevention and Control 3, Chonburi.
  • ราตรี แจ่มจ้า Hospital of Health Promotion Phaichalueat District Prachinburi.

DOI:

https://doi.org/10.14456/dcj.2013.16

Keywords:

Effectiveness, community health, Disease and health risk communication

Abstract

It is essential that the people in the community acquire health knowledge, attitude, and behavior and multi-sectional collaboration for the sustainable change. This acquisition requires risk communication pro¬cess so that the community can prevent and control the disease in a timely manner. Therefore, this study aims to develop a risk communication model for behavior modification in relation to disease surveillance and control by the community's effort. Methodology: the participatory action research, or PAR, and appreciation influence control, or A1C, were used and the research divided this study into 3 phases from 2011-2013. The participants were public health officers, subdistrict administrative organization (SAO)'s officers, teach¬ers, public health volunteers, community leaders, and community media representatives from Prachinburi province. Results: in phase 1, the participants were able to collaboratively communicate the risks to their community members based on the health knowledge taught during the program. This has greatly enhanced the performance of Surveillance and Rapid Response Team, or SRRT. As for the community members, they received the health information faster and resulted in positive behavior modification at the individual and family level. In phase 2, the community could analyze and evaluate their own communication efforts, leading to improve in the future efforts and develop of a project monitoring procedure. In phase 3, a news center was established at a subdistrict health promoting hospital and the growth of participants in village news alliance was also found. Those outputs are considered as a sign of sustainable change in the community risk commu¬nication. The 3-phase program showed that, when there were community health risk communicators, disease prediction, observation, communication, and case reporting would be considerably more effective. The public health officers then could better assess the risk, investigate the case, and identify the disease control measure. Also, both the community and officers could learn the lessons from one another through knowledge manage¬ment techniques.

References

1. มณี สุขประเสริฐ. บันทึกการเรียนรู้ การขับเคลื่อน งานป้องกันควบคุมโรคในชุมชนโดยกระบวน การมีส่วนร่วมของชุมชน (7 กรณีศึกษา). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การ เกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด; 2555.

2. วาสนา จันทร์สว่าง. การสื่อสารสุขภาพ: กลยุทธ์ใน งานสุขศึกษาและการสร้างเสริมสุขภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 2 กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เจริญดีมั่นคงการพิมพ์; 2550.

3. กองสุขศึกษา กรมสนับสนุนบริการสุขภาพในชุมชน. แนวทางการดำเนินงานการสื่อสารด้านสุขภาพ ในชุมชน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมมุมสหกรณ์ การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด; 2556.

4. เอกสารประกอบการประชุมฯ สนับสมุนการพัฒนา อำเภอควบคุมโรคเข้มแข็งแบบยั่งยืน ประจำปี 2554. กรมควบคุมโรคกับอำเภอควบคุมโรค เข้มแข็งแบบยั่งยืน. โดยนายแพทย์มานิตย์ ธีระตันติกานนท์ อธิบดีกรมควบคุมโรค

5. นิรันดร์ จงวุฒิเวศย์. การมีส่วนร่วมของประชาชน ในการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยมหิดล; 2527. น. 183-187.

6. ไพรัตน์ เดชะรินทร์. แนวนโยบายและกลวิธีการ มีส่วนร่วมของชุมชนยุทธศาสตร์พัฒนาการมีส่วนร่วม ของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: ศักดิ์โสภาการพิมพ์; 2527. น. 6-7.

7. อดิศร วงศ์คงเดช. ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค. กระบวนการวางแผนชุมชนแบบมีส่วนร่วม. เอกสารโรเนียวเย็บเล่ม. ศูนย์ปีกอบรมและพัฒนา สุขภาพภาคประชาชน ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จังหวัดขอนแก่น; 2549 น. 3.

8. คำแข แก้วพันนา และคณะ. คู่มือวิทยากรโครงการ อบรมพัฒนาบุคลากรเพื่อการควบคุมป้องกัน โรคติดต่อ โดยใช้หลักการ AIC และ PRA. กองฝึก อบรม กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย; 2542. (เอกสารอัดสำเนา).

9. สำนักระบาดวิทยา กรมควบคุมโรค. คู่มือการเฝ้าระวังเหตุการณ์และควบคุมโรคระบาดในชุมชน: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย; 2554.

10. กองสุขศึกษา สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข.
"การศึกษาเพื่อการสร้างพลัง" แนวคิดทฤษฎี และ การน่าไปใช้ในการดำเนินการสุขศึกษาและพัฒนา พฤติกรรมสุขภาพ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์
กองสุขศึกษา; 2542.

11. กองสุขศึกษาสำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุ'ข. "ทฤษฎีความสามารถตนเอง'' แนวคิด ทฤษฎีและ การนำไปใช้ในการดำเนินการสุขศึกษาและพัฒนา พฤติกรรมสุขภาพ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กองสุขศึกษา; 2542.

12. นิภา มหารัชพงศ์. กลยุทธ์การสื่อสารความเสี่ยงโรค และภัยสุขภาพ.บรรยายในการประชุมเรื่อง การพัฒนานักสื่อสารสุขภาพชุมชนต้นแบบในการ สื่อสารความเสี่ยงและพัฒนาพฤติกรรมสุขภาพ ระยะที่ 3. จัดโดยสำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 3 จังหวัดชลบุรี ณ สายธาร รีสอร์ท ชลบุรี วันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2556 (เอกสารอัดสำเนา )

13. สำนักระบาดวิทยา กรมควบคุมโรค กระทรวง สาธารณสุข. คู่มือเฝ้าระวังเหตุการณ์และควบคุมโรค ระบาดในชุมชน.พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย; 2554. หน้า 21-26.

14. ดวงพร คำนูณวัฒน์ และคณะ. วิจัยและพัฒนา การสื่อสารสุขภาพของท้องถิ่น. สถาบันวิจัยภาษา และวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัย มหิดล. สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข; 2550.

15. อิ่มจิต เลิศพงษ์สมบัติ, นุวรรณ ทับเที่ยง และ อรุณีวรรณ บัวเนี่ยว. ปฐมบทของการสื่อสารสุขภาพ เพื่อสร้างเสริมสุขภาพท้องถิ่นปัตตานี. 2552.

16. สรงค์กฎณ์ ตวงตำสวัสดิ์ และคณะ. รายงานการ วิจัยเรื่อง การประยุกต์การสื่อสารเพื่อสุขภาพแบบมี ส่วนร่วมในการป้องกันควบคุมโรคไข้เลือดออก ของแม่บ้านอำเภอเมือง จังหวัดลำปาง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บริษัทรำไทยเพรส จำกัด; 2548.

17. ขนิษฐา กาญจนสินนท์. โครงสร้างและการเข้าถึง เครือข่ายเศรษฐกิจนอกระบบในชนบท.วิทยานิพนธ์ ปริญญาพัฒนาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิต วิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสาน¬มิตร; 2536.

18. ครรชิต พุทธโกษา. การประเมินสภาวะชนบท แบบมีส่วนร่วม (participatory rural appraisal: PAR). คู่มือการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ ฉบับสมบูรณ์, 2554. น. 12-3.

19. บุษบง เจาทานนท์ และคณะ. การป้องกัน ควบคุมโรคไข้เลือดออก โดยชุมชนมีส่วนร่วม จังหวัดลำพูน. วารสารควบคุมโรค 2555; 39: 339-48.

20. สมชัย จิรโรจน์วัฒน. วิธีการสื่อสารให้เกิดการปรับ เปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพ.วารสารสำนักงานป้องกัน ควบคุมโรคที่ 3 จังหวัดชลบุรี 2556; 4: 75-9.

21. กัญญดา ประจุศิลป. การพัฒนาชุมชนสื่อสาร สุขภาพทางอินเตอร์เน็ต. วารสารสาธารณสุขและ การพัฒนา 2551; 6: 165.

22. กองสุขศึกษา กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ. แนวทาง การดำเนินงานการสื่อสารด้านสุขภาพในชุมชน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตร แห่งประเทศไทย จำกัด; 2556; น. 2-3.

23. สุรีวัลย์ สะอิดี. ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรม การป้องกันตนเองจากอุบัติเหตุรถจักรยานยนต์ ของผู้ใหญ่เขตเทศบาลนครยะลา. วิทยานิพนธ์ พยาบาลศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. สงขลา, 2547.

24. เตชา ดีกาญจน์กล. พฤติกรรมส่งเสริมสุขภาพ ของผู้สูงอายุ. บัญหาพิเศษทางสาธารณสุข วิทยาศาสตร์บัณฑิต วิทยาลัยการสาธารณสุขสิรินทร จังหวัดยะลา. 2544.

Downloads

Published

2013-09-30

How to Cite

1.
พุทธรัตน์ ส, ชาวเวียง ท, อิ่มใจ น, นิลกนิษฐ์ น, ฐิตมงคล ค, แจ่มจ้า ร. Effectiveness of community health communicators in relation to disease and health risk communication in the area of the Office of Disease Prevention and Control Region 3 Chonburi, 2011-2013. Dis Control J [Internet]. 2013 Sep. 30 [cited 2024 Apr. 26];39(3):233-45. Available from: https://he01.tci-thaijo.org/index.php/DCJ/article/view/155060

Issue

Section

Original Article