The effectiveness of Clinical Nursing Practice Guideline Oral stimulation on the transition period from tube feeding to oral feeding of Preterm Infants

Abstract

บทคัดย่อ

          วัตถุประสงค์ : เพื่อเปรียบเทียบระยะเปลี่ยนผ่าน (วัน) จากการให้นมทางสายยางให้อาหารสู่การ   กินนมได้เองทางปากและปริมาณน้ำนมที่ทารกดูดได้ต่อวัน (มิลลิลิตร) ระหว่างทารกเกิดก่อนกำหนดที่ใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกการนวดปากกระตุ้นการดูดกลืน กับทารกที่ได้รับการพยาบาลตามมาตรฐานเดิม

          วัสดุและวิธีการศึกษา : เป็นวิจัยชนิด therapeutic intervention research รูปแบบ prospective interrupted time design ทำการศึกษาผลของแนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกการนวดปากกระตุ้นการดูดกลืนด้วยโปรแกรม PIOMI ในทารกเกิดก่อนกำหนดอายุครรภ์ 28^0/7- 36^6/7สัปดาห์ น้ำหนักแรกเกิดน้อยกว่า 2,500 กรัม ที่เข้ารับการรักษาหอผู้ป่วยเด็ก2 โรงพยาบาลนครพนม ระหว่างเดือนธันวาคม พ.ศ.2566 ถึงเดือนเมษายน พ.ศ.2567 เปรียบเทียบระยะเปลี่ยนผ่าน (วัน) จากการให้นมทางสายยางให้อาหารสู่การกินนมได้เองทางปากและปริมาณน้ำนมที่ทารกดูดได้ต่อวัน (มิลลิลิตร) ระหว่างทารกเกิดก่อนกำหนดที่ใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกการนวดปากกระตุ้นการดูดกลืน กับทารกที่ได้รับการพยาบาลตามมาตรฐานเดิมวิเคราะห์ข้อมูลทั่วไปด้วยสถิติ แจกแจงความถี่ ร้อยละ วิเคราะห์เปรียบเทียบค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เปรียบเทียบผลลัพธ์ที่ศึกษา ระยะเปลี่ยนผ่านจากการให้นมทางสายยางให้อาหารสู่การกินนมได้เองทางปาก และปริมาณน้ำนมที่ได้รับต่อวัน ด้วยสถิติ t-test , exact probability test วิเคราะห์ปรับลักษณะพื้นฐานที่แตกต่างกันด้วยสถิติ generalized linear regression model ใช้สถิติ multilevel mixed-effects linear regression ภายใต้การวัด outcome of intervention แบบ repeated measurement

          ผลการศึกษา : ลักษณะทั่วไปของทารกเกิดก่อนกำหนดทั้งสองกลุ่มไม่แตกต่างกัน เมื่อเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยระยะเปลี่ยนผ่านจากการให้นมทางสายยางสู่การกินนมเองทางปาก กลุ่มที่ได้รับการนวดปากกระตุ้นการดูดกลืนด้วยโปรแกรม PIOMI มีค่าเฉลี่ยระยะเปลี่ยนผ่านจากการให้นมทางสายยางสู่การกินนมเองทางปากเท่ากับ 3.15 วัน (SD=2.64) น้อยกว่ากลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามมาตรฐานเดิม มีค่าเฉลี่ยระยะเปลี่ยนผ่านจากการให้นมทางสายยางสู่การกินนมเองทางปากเท่ากับ 8.75 วัน (SD=3.31) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value<0.001) และเมื่อวิเคราะห์ด้วยสถิติ multilevel mixed-effects linear regression ภายใต้การวัด outcome of intervention แบบ repeated measurement กลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามมาตรฐานเดิม เริ่มต้นวันแรกทารกดูดนมได้ 22.8 มล.และดูดนมได้เพิ่มขึ้นในวันต่อๆมา วันละ 36.2 มล. ในกลุ่มที่ได้รับการนวดปากกระตุ้นการดูดกลืนด้วยโปรแกรม PIOMI วันแรกทารกจะดูดนมได้ 70.6 มล.และดูดนมได้เพิ่มขึ้นในวันต่อๆมาวันละ 36.2 มล.อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value 0.008)

          ข้อสรุป : ควรนำการนวดปากกระตุ้นการดูดกลืนด้วยโปรแกรม PIOMI ไปใช้เป็นแนวทางในการปฏิบัติพยาบาลเพื่อสร้างทักษะและส่งเสริมการดูดกลืนในทารกเกิดก่อนกำหนดได้ดีขึ้น เพื่อให้ทารกได้รับสารอาหารเพียงพอ มีภาวะโภชนาการที่ดีนำไปสู่การเจริญเติบโตที่เหมาะสม

          คำสำคัญ: ทารกคลอดก่อนกำหนด,การนวดปากกระตุ้นการดูดกลืน, โปรแกรม PIOMI, ระยะเปลี่ยน

ผ่านการให้นมทางสายยาง