Effects of Supportive Educative Nursing System on Self-Care Behaviors among Patients With Heart Failure Who Readmit in Hospital
Keywords:
Supportive Educative Nursing System, Self-Care Behaviors, Patient with Heart Failure, Readmit in hospitalAbstract
This quasi experimental researchusing one group pre-post test design aimedto examine effects ofsupportive educative nursing system program on self-care behaviors amongpatients with heart failure who readmitted inhospital. Thirtypatients with heart failure and readmittedto the hospital were selected by purposive sampling.These patients participated in an intervention programbased on Orem’s concepts, consisting of providing education, guidance, supportion, and building theenvironment. The programincluded individual home visits, education and guidance on self-care management, and supporting with follow-up phone call reminder to assess the symptoms. The program was carried out for 9 weeksand evaluated the outcome after 12 weeks of intervention. The instrument consisted of the supportive educative nursing system program on self-care behaviors, and the self-care manual. Data were collected through the self-carebehaviors questionnaire which developed according to a review of the literature and subsequently reviewed by 5 experts. The Content Validity Index value was 0.96, with a reliability score of 0.75, calculated as Cronbach’s alpha coefficient. The data were analyzed using descriptive statistics and pair t-test. The results of this study showed that the participants demonstrated a statistically significant higher mean score (p < .001) on self-care behaviors after having participated in program, than before commencing the program. These results indicate that participation in a supportiveeducative nursing system program can improve the self-care behaviors of patients with heart failure, and participation in such a program is highly recommended to prevent rehospitalization of these patients.
References
สาร กระทรวงสาธารณสุข.(2557).สถิติโรค.สืบ
ค้นเมื่อ 2 กรกฎาคม 2558, จาก http://www.
dms.moph.go.th.
กระทรวงสาธารณสุข. (2557). สถิติสาธารณสุข.สืบค้น
เมื่อ 2 กรกฎาคม 2558,จากhttp://www.moph.
gov.th.
จันทร์จิรา เกียรติสี่สกุล, สุปรีดา มั่นคง, อรสา พันธ์ุภักดี
และธนรัตน์ ชุนงาม. (2551). ผลของโปรแกรม
การสนับสนุนให้ความรู้ ต่อความรู้ พฤติกรรม
การดูแลตนเอง และระดับความรุนแรงของภาวะ
หัวใจล้มเหลว. วารสารพยาบาลโรคหัวใจและ
ทรวงอก,19(2), 23-39.
นิภาพร ประจันบาน. (2550). ผลของโปรแกรมการ
ส่งเสริมความสามารถของผู้ป่วยและญาติในการ
ดูแลผู้ป่วยภาวะหัวใจล้มเหลวต่อการกลับเข้ารับ
การรักษาซ้ำในโรงพยาบาล. วิทยานิพนธ์ พย.ม.,
สาขาการพยาบาลผู้ใหญ่, บัณฑิตวิทยาลัย,
มหาวิทยาลัยมหิดล.
ผ่องพรรณ อรุณแสง. (2551). การพยาบาลผู้ป่วยโรค
หัวใจและหลอดเลือด(พิมพ์ครั้งที่ 5).ขอนแก่น:
โรงพิมพ์คลังนาวิทยา.
พิกุล บุญช่วง. (2541). การพยาบาลผู้ป่วยภาวะหัวใจ
ล้มเหลว (พิมพ์ครั้งที่ 2). เชียงใหม่: โครงการ
ตำรามหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ไพเราะ ผ่องโชค. (2550). การพยาบาลอนามัยชุมชน
(พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุดทอง.
รัตน์ศิริ ทาโต. (2552). การวิจัยทางการพยาบาล:
แนวคิดสู่การประยุกต์ใช้ (พิมพ์ครั้งที่ 2).
กรุงเทพ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โรงพยาบาลพุทธชินราช พิษณุโลก. (2558).เวชระเบียน
และสถิติ. พิษณุโลก: โรงพยาบาลพุทธชินราช
พิษณุโลก.
สมจิต หนุเจริญกุล. (2543). การพยาบาลทางอายุรศาสตร์
เล่ม 2(พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: วี.เจ.พริ้นติ้ง.
Artinian, N.T., Magnan, M., Sloan, M., & Lange, M.
P., (2002). Self-care behaviors among patients
with heart failure. Heart & Lung,31(3), 161-172.
Francis, G. S., Wilson Tang, W. H., &Sonnenblick, E.
H. (2004).The pathophysiology of heart failure.
In V.Fuster. R.
W.Alexander,&R. A. O’Rourke(Eds). Hurst’s the heart
(pp 697-792). New York: McGraw-Hill.
Orem, D. E. (2001).Nursing concepts of practice
(6thed.). St, Louis: Mosby Year Book.
