ผลของโปรแกรมสร้างเสริมสุขภาพเพื่อลดการดื่มสุราในชุมชนโดยครอบครัวมีส่วนร่วม ต่อพฤติกรรมการดื่มสุราในผู้ดื่มแบบเสี่ยง
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยกึ่งทดลองครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมสร้างเสริมสุขภาพเพื่อลดการดื่มสุรา ในชุมชนโดยครอบครัวมีส่วนร่วมต่อพฤติกรรมการดื่มสุราของผู้ดื่มแบบเสี่ยง กลุ่มตัวอย่าง คือ ประชาชน อายุ 25-59 ปี และมีพฤติกรรมดื่มแบบเสี่ยง เลือกแบบเฉพาะเจาะจงเป็นกลุ่มทดลอง และกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 25 คน โดยกลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมสร้างเสริมสุขภาพเพื่อลดการดื่มสุราในชุมชนโดยครอบครัว มีส่วนร่วม ในขณะที่กลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลแบบปกติ เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ โปรแกรมสร้าง เสริมสุขภาพเพื่อลดการดื่มสุราในชุมชนโดยครอบครัวมีส่วนร่วม ประกอบด้วย การจัดอบรมให้ความรู้ การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ การให้ความรู้ผ่าน หอกระจายข่าว การติดตามเยี่ยมทางโทรศัพท์ และการเยี่ยมบ้าน ใช้เวลาในการดำเนินการวิจัย 8 สัปดาห์ เครื่องมือที่ใช้ในการรวบรวมข้อมูล ประกอบด้วยแบบประเมินปัญหา การดื่มสุรา และแบบสอบถามการรับรู้พฤติกรรมสร้างเสริมสุขภาพ ผู้ดื่มแบบเสี่ยง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ สถิติ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน Paired-Samples t-test และ Independent Sample t-test ผลการวิจัยพบว่า 1. หลังการทดลองกลุ่มทดลองที่ได้รับโปรแกรมสร้างเสริมสุขภาพเพื่อลดการดื่มสุราในชุมชนโดย ครอบครัวมีส่วนร่วม มีคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมการดื่มสุราต่ำกว่าก่อนการทดลอง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.001) 2. กลุ่มทดลองที่ได้รับโปรแกรมสร้างเสริมสุขภาพเพื่อลดการดื่มสุราในชุมชนโดยครอบครัวมีส่วนร่วม มีคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมการดื่มสุราต่ำกว่ากลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.001)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
การสื่อสารระหว่างบุคคลเพื่อลดพฤติกรรม
การดื่มสุราในผู้ดื่ม แบบเสี่ยง. การศึกษาค้นคว้า
ด้วยตนเอง ส.ม. มหาวิทยาลัยพะเยา.
เนาวรัตน์ นวกุลพันธ์. (2555). ผลของโปรแกรมการ
สร้างเสริมสุขภาพต่อพฤติกรรมสุขภาพและ
การควบคุมโรคหลอดเลือดสมองของประชาชน
กลุ่มเสี่ยง. วิทยานิพนธ์ พย.ม.สาขาวิชา
การพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน, มหาวิทยาลัยนเรศวร,
พิษณุโลก.
บัณฑิต ศรไพศาล จุฑาภรณ์ แก้วมุงคุณ และกมลา
วัฒนาพร. (2553). รายงานสถานการณ์สุรา
ประจำปี พ.ศ.2553. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดีการพิมพ์.
ปาริฉัตร พงษ์หาร. (2555). ผลของโปรแกรมการสร้าง
เสริมสุขภาพต่อพฤติกรรมการป้องกันโรค
กลุ่มอาการอ้วนลงพุงของอาสาสมัครสาธารณสุข.
วิทยานิพนธ์ พย.ม. สาขาวิชาการพยาบาลเวช
ปฏิบัติชุมชน, มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.
ป่านฤดี มโนมัยพิบูลย์. (2555). คู่มือมาตรฐานการบำบัด
รักษาผู้ใช้แอลกอฮอล์ศูนย์บริการสาธารณสุข.
กรุงเทพฯ: สำนักอนามัยกรุงเทพมหานคร.
ปริทรรศ ศิลปะกิจและพันธ์ุนภา กิตติรัตน์ไพบูลย์.
(2552). AUDIT แบบประเมินปัญหาการดื่มสุรา
แนวปฏิบัติสำหรับสถานพยาบาลปฐมภูมิ
(พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ : ทานตะวันเปเปอร์.
โรงพยาบาลบางระกำ. (2556). สรุปผลการดำเนินงาน
สุขภาพจิตประจำปี 2556. พิษณุโลก: โรงพยาบาล
บางระกำ.
โรงพยาบาลบางระกำ. (2558). รายงานประจำปี2558.
พิษณุโลก: โรงพยาบาลบางระกำ.
สดุดี น้อยภรณ์. (2552). ปัจจัยทำนายการมีส่วนร่วม
ของครอบครัวในการลดพฤติกรรมการดื่มสุรา
ในผู้ป่วยติดสุรา. วิทยานิพนธ์ พย.ม สาขาวิชา
การพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน, มหาวิทยาลัย
ธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
สมจิต หนุเจริญกุล. (2543). การพยาบาลทาง
อายุรศาสตร์เล่ม 4. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพยาบาล
ศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี
มหาวิทยาลัยมหิดล.
สายชล ยุบลพันธ์. (2553).ผลของการบำบัดแบบเสริม
สร้างแรงจูงใจโดยญาติมีส่วนร่วมต่อ พฤติกรรม
การดื่มแอลกอฮอล์ของผู้ที่ เป็นโรคติดสุรา
โรงพยาบาลสวนปรุง จังหวัดเชียงใหม. วิทยานิพนธ์
พย.ม.สาขาวิชาการพยาบาลจิตเวช, มหาวิทยาลัย
เชียงใหม่, เชียงใหม่.
สุพิมพ์ อุ่นพรม. (2550). ผลของโปรแกรมการให้ความ
รู้ด้านสุขภาพต่อพฤติกรรมสร้างเสริมสุขภาพ
ของประชาชนกลุ่มเสี่ยงโรคเบาหวานใน
ผู้ใหญ่. วิทยานิพนธ์พย.ม. สาขาวิชาการพยาบาล
เวชปฏิบัติชุมชน, มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.
สุรศักดิ์ ไชยสงค์ กัณณพนต์ ภักดีเศรษฐกุล และ ทักษ
พล ธรรมรังสี. (2556). รายงานสถานการณ์การ
บริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รายจังหวัด.
นนทบุรี: ศูนย์วิจัยปัญหาสุรา สำนักงานพัฒนา
นโยบายสุขภาพระหว่างประเทศ.
อารีย์ ธวัชวัฒนานันท์. (2557). ผลลัพธ์ของการ
ใช้โปรแกรมส่งเสริมสุขภาพในผู้ป่วยที่มี
ภาวะเบาหวานขึ้นจอประสาทตา.วิทยานิพนธ์
พย.ม. สาขาวิชาการพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน,
มหาวิทยาลัยคริสเตียน,กรุงเทพฯ.
Best, J.W. (1970). Research in education. New Jersey:
Prentice Hall.
Pender, N.J., Murdaugh, C.L., &Parson, M.A. (2011).
Health promotion in nursing practice. (6rded).
Upper Saddle River, NJ: Prentic Hall