วารสารเภสัชศาสตร์อีสาน

ผลการให้ความรู้เรื่องการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดในผู้ป่วยมะเร็งเต้านมโดยเภสัชกร

2024-08-05T14:05:52+07:00

มะเร็งเต้านมจัดเป็นโรคมะเร็งที่พบมากที่สุดในเพศหญิง การรักษามะเร็งเต้านมโดยทั่วไปผู้ป่วยจะได้รับการผ่าตัด และในผู้ป่วยบางรายอาจต้องได้รับยาเคมีบำบัด รังสีรักษาหรือยาต้านฮอร์โมนร่วมด้วย เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการควบคุมโรค อย่างไรก็ตามหากผู้ป่วยขาดความรู้ความเข้าใจและกลัว รวมถึงปฏิเสธการรักษาด้วยยาเคมีบำบัด อาจส่งผลให้โรคลุกลามและกลับเป็นซ้ำได้ การจัดตั้งทีมสหสาขาวิชาชีพและมีเภสัชกรเป็นส่วนหนึ่งของทีมในการให้ข้อมูล คำปรึกษา จะสามารถทำให้ผู้ป่วยให้ความร่วมมือกับแผนการรักษาได้ดียิ่งขึ้น วัตถุประสงค์ : เพื่อประเมินความรู้ของผู้ป่วยโดยเปรียบเทียบคะแนนความรู้เกี่ยวกับการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดของผู้ป่วยมะเร็งเต้านมก่อนและหลังได้รับความรู้จากเภสัชกร ศึกษาการกลับมารับการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดของผู้ป่วยมะเร็งเต้านม ความรุนแรงของอาการไม่พึงประสงค์จากยาเคมีบำบัด และการจัดการอาการไม่พึงประสงค์ที่เกิดขึ้น วิธีการศึกษา : เป็นการศึกษาเชิงพรรณนาชนิดศึกษาไปข้างหน้า ผู้เข้าร่วมการศึกษาเป็นผู้ป่วยมะเร็งเต้านมที่มาผ่าตัดที่โรงพยาบาลนพรัตนราชธานีในระหว่างวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ.2561 ถึงวันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ.2562 และได้รับความรู้เรื่องการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดโดยเภสัชกร 2 ครั้ง คือ หลังผ่าตัด (ภายใน 1 สัปดาห์) และวันที่นัดมาพบแพทย์ เพื่อฟังแผนการรักษา เภสัชกรประเมินคะแนนความรู้ผู้ป่วยก่อนและหลังให้ความรู้เรื่องการรักษาด้วยยาเคมีบำบัด โดยใช้แบบประเมินความรู้ และติดตามการกลับมารักษาต่อ การเกิดอาการไม่พึงประสงค์และการจัดการโดยการสัมภาษณ์ ผลการศึกษา : ผลการประเมินความรู้ของผู้ป่วย 41 ราย พบค่ามัธยฐานคะแนนความรู้หลังได้รับความรู้จากเภสัชกร (9 คะแนน) สูงกว่าค่ามัธยฐานคะแนนความรู้ก่อนได้รับความรู้จากเภสัชกร (7 คะแนน) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.001) โดยข้อคำถามที่ผู้ป่วยตอบถูกเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.001) คือ “ผู้ป่วยโรคมะเร็งทุกรายจำเป็นต้องได้รับการรักษาด้วยยาเคมีบำบัด” และพบผู้ป่วยส่วนใหญ่ (ร้อยละ 95.1) กลับมารับการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดหรือยาต้านฮอร์โมนตามกำหนดเวลาภายใน 6 สัปดาห์หลังผ่าตัด สาเหตุที่ทำให้ผู้ป่วยกลับมารับการรักษาไม่ทันตามกำหนด คือ ผู้ป่วยต้องทำหัตถการอื่น (ร้อยละ 4.9) อาการไม่พึงประสงค์ที่พบส่วนใหญ่เกิดในระบบทางเดินอาหารและมีความรุนแรงระดับ 1 คือ คลื่นไส้ร้อยละ 36.6 อาเจียนร้อยละ 22 ส่วนอาการไม่พึงประสงค์ที่มีความรุนแรงระดับ 3 คือ อาการอาเจียน (ร้อยละ 2.4) ทำให้ผู้ป่วยต้องเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล สรุปผลการศึกษา : การให้คำปรึกษาโดยเภสัชกรช่วยเพิ่มความรู้ความเข้าใจเรื่องยาเคมีบำบัดในผู้ป่วยมะเร็งเต้านม และส่งเสริมการกลับมารับการรักษาตามแผนอย่างต่อเนื่อง

ค่าน้ำหนักสัมพัทธ์ด้วยเกณฑ์วันนอน มูลค่าการเรียกเก็บ มูลค่าการชดเชยและผลลัพธ์ค่ารักษาพยาบาลผู้ป่วยที่ส่งต่อจากโรงพยาบาลศูนย์ไปรักษาต่อในโรงพยาบาลชุมชน จังหวัดศรีสะเกษ

2024-08-14T10:19:56+07:00

การส่งต่อผู้ป่วยนอนโรงพยาบาลศูนย์ไปรักษาต่อในโรงพยาบาลชุมชน เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการทรัพยากรในระบบสุขภาพ วัตถุประสงค์: เพื่อวิเคราะห์ค่าน้ำหนักสัมพัทธ์ด้วยเกณฑ์วันนอน มูลค่าการเรียกเก็บ มูลค่าการชดเชย และผลลัพธ์ค่ารักษาพยาบาลผู้ป่วยที่ส่งต่อจากโรงพยาบาลศูนย์ไปรักษาต่อในโรงพยาบาลชุมชนได้รับหรือไม่ได้รับยาต้านแบคทีเรียชนิดฉีด วิธีการศึกษา: การวิจัยเชิงวิเคราะห์ ประชากร 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่ง ได้รับยาจากโรงพยาบาลศูนย์ และกลุ่มสองได้รับยาจากโรงพยาบาลชุมชน ตั้งแต่เดือนตุลาคม 2565 – กันยายน 2566 วิเคราะห์ผลโดยใช้สถิติ Mann-Whitney U-test ผลการศึกษา: ผู้ป่วยได้รับยาต้านแบคทีเรียชนิดฉีดจากโรงพยาบาลศูนย์ จำนวน 522 ราย (ร้อยละ 23.97) ส่วนใหญ่เป็นเพศชาย 1,385 (ร้อยละ 63.59) พบการส่งต่อไปรักษาในรพ.ขุนหาญ รพ.ขุขันธ์ และรพ.กันทรารมย์ สูงสุดสามอันดับแรก ภาพรวมต่อครั้งการนอนโรงพยาบาลของผู้ป่วย พบว่า ค่าเฉลี่ยค่าน้ำหนักสัมพัทธ์ด้วยเกณฑ์วันนอน คือ 3.21 ค่าเฉลี่ยมูลค่าการเรียกเก็บ คือ 41,334.75 บาท ค่าเฉลี่ยมูลค่าการชดเชย คือ 27,867.63 บาท และค่าเฉลี่ยผลลัพธ์ค่ารักษาพยาบาล คือ -13,467.13 บาท ค่าน้ำหนักสัมพัทธ์ด้วยเกณฑ์วันนอน มูลค่าการเรียกเก็บ มูลค่าการชดเชย ของผู้ป่วยที่ได้รับยาต้านแบคทีเรียชนิดฉีดจากโรงพยาบาลศูนย์มีค่าสูงกว่าแต่ผลลัพธ์ค่ารักษาพยาบาล มีค่าต่ำกว่าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ p-value < 0.01 ผู้ป่วยส่งต่อไปรักษาในโรงพยาบาลชุมชนมีมูลค่าการเรียกเก็บ จำนวน 90,027,098.20 บาท ได้รับการชดเชย จำนวน 60,695,692.22 บาท ทำให้โรงพยาบาลขาดทุน 29,331,405.98 บาท กลุ่มโรคที่ขาดทุน 3 อันดับแรก ได้แก่ กลุ่มโรคของระบบย่อยอาหาร กลุ่มโรคติดเชื้อและโรคปรสิตบางโรคและกลุ่มโรคการบาดเจ็บ การเป็นพิษและผลสืบเนื่องบางอย่างของสาเหตุภายนอกตามลำดับ สรุปผล: ผู้ป่วยส่งต่อจากโรงพยาบาลศูนย์ไปรักษาต่อในโรงพยาบาลชุมชน พบว่า การได้รับยาจากโรงพยาบาลศูนย์ ส่งผลให้ค่าน้ำหนักสัมพัทธ์ด้วยเกณฑ์วันนอน มูลค่าการเรียกเก็บและมูลค่าการชดเชย มีมูลค่าสูง และเมื่อคำนวณผลลัพธ์ค่ารักษาพยาบาลพบว่ามีการขาดทุนมากกว่าการไม่ได้รับยาจากโรงพยาบาลศูนย์

รูปแบบและผลลัพธ์ของการใช้ยาต้านเกล็ดเลือดสองชนิดร่วมกันในผู้สูงอายุที่มีภาวะกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลันของโรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่

2025-03-19T11:04:20+07:00

เนื่องจากยังไม่ทราบผลที่แน่ชัดของการใช้ยาต้านเกล็ดเลือดในผู้สูงอายุซึ่งมีความเสี่ยงต่อการเกิดเหตุการณ์ด้านหัวใจ และการเกิดเลือดออกสูง ผู้วิจัยจึงศึกษารูปแบบและผลลัพธ์ของการใช้ยาต้านเกล็ดเลือดในผู้สูงอายุที่มีภาวะกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลันของโรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่ วิธีการวิจัย: การศึกษาจากเหตุไปผลแบบย้อนหลัง โดยรวบรวมข้อมูลจากเวชระเบียนของผู้ป่วยอายุตั้งแต่ 70 ปีขึ้นไปที่ได้รับการวินิจฉัยว่ามีภาวะกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน ที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่ ระหว่างวันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2563 ถึง 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 ผลลัพธ์หลัก คือ รูปแบบการใช้ยาต้านเกล็ดเลือด ในขณะที่ผลลัพธ์ด้านประสิทธิภาพ (การเสียชีวิตจากทุกสาเหตุ การเกิดกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด และการเกิดโรคหลอดเลือดสมอง) และผลลัพธ์ด้านความปลอดภัย (ใช้เกณฑ์ Bleeding Academic Research Consortium (BARC)) คือผลลัพธ์รอง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิตเชิงพรรรณา(การแจกแจงความถี่, ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน) และใช้สถิติเชิงอนุมาน คือ Fisher’s exact test และ independent t-test ผลการวิจัย: มีผู้ป่วยเข้าเกณฑ์การศึกษา 72 ราย โดยส่วนใหญ่ได้รับ aspirin ร่วมกับ ticagrelor คิดเป็นร้อยละ 66.7 สำหรับผลลัพธ์รวมด้านประสิทธิภาพพบอุบัติการณ์ร้อยละ 2.78 ในกลุ่มที่ได้รับ aspirin ร่วมกับ clopidogrel พบอุบัติการณ์ร้อยละ 4.17 และกลุ่มที่ได้รับ aspirin ร่วมกับ ticagrelor ร้อยละ 2.08 โดยไม่พบความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value = 1.000) สำหรับผลลัพธ์รวมด้านความปลอดภัย พบอุบัติการณ์รวม ร้อยละ 11.11 โดยไม่พบความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างกลุ่มที่ได้รับ clopidogrel (ร้อยละ 4.17) และกลุ่มที่ได้รับ ticagrelor (ร้อยละ 14.58) (p-value = 0.255) สรุปผลการวิจัย: รูปแบบของการใช้ยาต้านเกล็ดเลือดในผู้สูงอายุที่มีภาวะกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน พบว่า aspirin ร่วมกับ ticagrelor ถูกสั่งใช้มากกว่าร่วมกับ clopidogrel โดยทั้งสองกลุ่มไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในด้านประสิทธิภาพและความปลอดภัย

การทบทวนการสั่งใช้ยาต้านการแข็งตัวของเลือดชนิดรับประทานที่ไม่ได้ออกฤทธิ์ต้านวิตามินเค ณ โรงพยาบาลค่ายสรรพประสิทธิประสงค์

2025-05-27T15:15:42+07:00

อัตราการสั่งใช้ยา NOACs เพิ่มสูงขึ้นในปัจจุบัน ยาแต่ละตัวมีรายละเอียดในการสั่งใช้ที่แตกต่างกัน ทำให้มีความเสี่ยงในการใช้ยาไม่เหมาะสม จึงควรมีการกำกับติดตามการใช้ยา วัตถุประสงค์: เพื่อทบทวนการสั่งใช้ยา NOACs ณ โรงพยาบาลค่ายสรรพสิทธิประสงค์ วิธีดำเนินการวิจัย: การศึกษาเชิงพรรณนาภาคตัดขวางย้อนหลัง โดยเก็บข้อมูลจากฐานข้อมูลโรงพยาบาลระหว่างวันที่ 1 มกราคม ถึง 31 ธันวาคม พ.ศ. 2565 โดยทบทวนความสอดคล้องของการสั่งใช้ยากับเกณฑ์การสั่งใช้ในประเด็นข้อบ่งใช้ ขนาดยา วิธีการบริหารยา และการได้ร่วมกับยาที่ทำให้เกิดอันตรกิริยาระหว่างยารุนแรง ผลการวิจัย: พบใบสั่งยา 764 ใบที่มีการสั่งใช้ยา NOACs ในผู้ป่วย 127 ราย ร้อยละ 66.93 เป็นเพศชาย มีอายุเฉลี่ย 75.55 ± 10.08 ปี มีโรคประจำตัวความดันโลหิตสูง คิดเป็นร้อยละ 74.02 ส่วนใหญ่เป็นการใช้ยา NOACs ในผู้ป่วยที่มีภาวะหัวใจห้องบนสั่นพลิ้ว โดยร้อยละ 60.86 และ 39.14 ของใบสั่งยาเป็นการสั่งใช้ยา dabigatran และ rivaroxaban ตามลำดับ สำหรับผลการทบทวนการสั่งใช้ยาพบว่า มีเพียงร้อยละ 43.98 ของใบสั่งยาที่สอดคล้องตามเกณฑ์การสั่งใช้ในทุกประเด็น เมื่อพิจารณาความสอดคล้องแยกตามประเด็น พบว่ามีความสอดคล้องในประเด็นของข้อบ่งใช้ ขนาดยา และวิธีการบริหารยา คิดเป็นร้อยละ 98.28, 77.62 และ 53.53 ตามลำดับ และไม่พบการสั่งใช้ร่วมกับยาที่ทำให้เกิดอันตรกิริยาระหว่างยารุนแรง สรุปผลการวิจัย: การสั่งใช้ยา NOACs มีความสอดคล้องตามเกณฑ์ในประเด็นข้อบ่งใช้เป็นหลัก โดยยังต้องมีการพัฒนาเพื่อเพิ่มความสอดคล้องในประเด็นเรื่อง วิธีการบริหารยา และขนาดยา เพื่อให้เกิดการสั่งใช้ยาในโรงพยาบาลอย่างเหมาะสมต่อไป

การข้ามพรมแดนและสถานการณ์ปัญหายาผลิตภัณฑ์สุขภาพชายแดนประเทศไทย กรณียาสเตียรอยด์

2025-06-24T15:44:11+07:00

การกระจายและการใช้ยากลุ่มเสี่ยงสเตียรอยด์โดยเฉพาะการนำสเตียรอยด์ไปปลอมปนในผลิตภัณฑ์สุขภาพจากพื้นที่ชายแดนไทยเป็นปัญหาสะท้อนความเปราะบางของระบบการกำกับดูแลภายใต้บริบทที่ซับซ้อนของความเป็นชายแดน ซึ่งส่งผลต่อสุขภาพคนในประเทศ การศึกษานี้มุ่งทำความเข้าใจปรากฏการณ์ดังกล่าวเพื่อสะท้อนความเป็นจริงเชิงโครงสร้างและเสนอแนวทางแก้ไขที่เหมาะสมในระดับชุมชนและนโยบาย วิธีการศึกษา: การศึกษาเชิงคุณภาพโดยเก็บข้อมูลแบบหลายวิธี (multi-method qualitative approach)จากการทบทวนเอกสาร บันทึกภาคสนาม สัมภาษณ์เชิงลึก ใช้ตัวแทนเข้าไปทำบทบาทสมมติ ครอบคลุมพื้นที่ชายแดนในจังหวัดไทย – ลาว – กัมพูชา – เมียนมาร์ และมาเลเซีย ในกลุ่มเจ้าหน้าที่ บุคลากรสาธารณสุข แรงงานข้ามชาติ พ่อค้าแม่ค้า ผู้ป่วยในพื้นที่ชายแดน ข้อมูลที่ได้ผ่านการตรวจสอบสามเส้าและนำมาวิเคราะห์เชิงเนื้อหาและเชิงประเด็น แลกเปลี่ยนกับผู้เชี่ยวชาญเป็นระยะในระหว่างตุลาคม 2567 – เมษายน 2568 ผลการศึกษา: ชายแดนประเทศไทยพบปัญหาสำคัญเกี่ยวกับการลักลอบนำเข้ายาและผลิตภัณฑ์สุขภาพที่ไม่ได้มาตรฐาน ซึ่งส่งผลกระทบต่อสุขภาพและเศรษฐกิจ การตรวจพบสารต้องห้ามโดยเฉพาะ Dexamethasone ในผลิตภัณฑ์สุขภาพ สะท้อนถึงการควบคุมที่ยังไม่เพียงพอโดยพบทุกพื้นที่ชายแดนประเทศไทย แม้ว่าจะมีกลไกควบคุมผ่านด่านอาหารและยาก็ตาม ยังพบว่าเป็นแหล่งกระจายยาสำหรับคนในพื้นที่และแรงงานข้ามชาติที่ขาดสิทธิเข้าถึงบริการสุขภาพเนื่องจากความเหลื่อมล้ำของระบบสุขภาพในประเทศข้างเคียง จนต้องพึ่งพาการซื้อยาผ่านร้านค้าและตลาดนัดชายแดน แรงงานเหล่านี้มักใช้ “ยาชุด”และยาปลอมปนที่มีประสิทธิภาพชั่วคราว และปัญหาการใช้ยาเกินจำเป็นจากสถานพยาบาล เช่น การฉีด Lincomycin ในคลินิกบางประเภท สรุปผลการศึกษา: ภูมิทัศน์ยาชายแดนไทย เผยให้เห็นช่องโหว่ของระบบควบคุมโดยเฉพาะยากลุ่มเสี่ยง การแก้ไขปัญหายาชายแดนต้องเข้าใจสถานะการประนีประนอมที่ปรากฏชัดตราบเท่าที่ไม่กระทบความมั่นคง ภาวะผิดกฏหมายแต่ชอบธรรมของยาที่ซ้อนทับไปกับการเลื่อนไหลของผู้คน สินค้า วิถีชีวิต วัฒนธรรม ประเด็นที่เสนอจากข้อค้นพบได้แก่พัฒนากระบวนการกำกับและใช้เทคโนโลยีเฝ้าระวัง เพื่อแก้ปัญหาการลักลอบและการใช้ยาโดยไม่มีมาตรฐาน สร้างความร่วมมือระหว่างประเทศ เพิ่มกลไกอาสาสมัครชายแดนระดับพื้นที่จะช่วยยกระดับสุขภาวะและความมั่นคงของรัฐในระยะยาว

การทบทวนการใช้ยา ceftazidime/avibactam ในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ

2025-06-30T09:15:16+07:00

ปัญหาเชื้อดื้อยา โดยเฉพาะเชื้อ Carbapenem-Resistant Enterobacterales (CRE) ยังคงเป็นความท้าทายด้านสาธารณสุข และการใช้ยาปฏิชีวนะอย่างสมเหตุสมผลเป็นหนึ่งในมาตรการที่อาจช่วยชะลอการดื้อยา ซึ่งรวมถึง ceftazidime/avibactam ที่เป็นหนึ่งในยาที่สามารถครอบคลุมเชื้อ CRE วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษารูปแบบการสั่งใช้ยา ceftazidime/avibactam ในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ และผลการรักษาด้วยยาดังกล่าว วิธีดำเนินการวิจัย: การศึกษาเชิงสังเกตแบบย้อนหลัง ในผู้ป่วยผู้ใหญ่ที่ได้รับยา ceftazidime/avibactam โดยประเมินความสอดคล้องของรูปแบบการสั่งใช้ยาตามเกณฑ์แนวทางการกำกับการใช้ยาฉบับรับรองโดยอนุกรรมการพัฒนาบัญชียาหลักแห่งชาติ ปี พ.ศ. 2565 ในด้านข้อบ่งใช้ ขนาดและวิธีการบริหารยา ระยะเวลาในการรักษา การติดตามประสิทธิภาพและความปลอดภัยระหว่างการใช้ตามแนวทางที่พัฒนาขึ้นมาในการศึกษานี้ และศึกษาผลลัพธ์ในการรักษา ผลการวิจัย: จากข้อมูลการสั่งใช้ยา 148 ครั้ง (n) ในผู้ป่วย 134 ราย (N) พบว่าส่วนใหญ่เป็นผู้ป่วยวิกฤต 99 ราย (n, 66.9%) และเข้ารับการรักษาในแผนกอายุรกรรม 100 ราย (n, 67.6%) ข้อบ่งใช้ที่พบบ่อยที่สุด คือ ติดเชื้อในกระแสเลือด 58 ครั้ง (33.5%) เชื้อแบคทีเรียที่เป็นสาเหตุส่วนใหญ่ คือ Klebsiella pneumoniae และ Escherichia coli ซึ่งดื้อต่อยากลุ่ม Carbapenem ในส่วนรูปแบบการสั่งใช้ยา พบว่าข้อบ่งใช้สอดคล้องตามเกณฑ์ 68 ครั้ง (46%) ได้รับยาในขนาดและความถี่ตามเกณฑ์ 84 ครั้ง (56.8%) วิธีการบริหารยาตรงตามเกณฑ์ 75 ครั้ง (50.7%) และมีระยะเวลาในการรักษาตรงตามเกณฑ์ 94 ครั้ง (63.5%) ผู้ป่วยได้รับการติดตามประสิทธิภาพระหว่างใช้ยา 138 ครั้ง (93.2%) และติดตามความปลอดภัยระหว่างใช้ยา 141 ครั้ง (95.3%) สำหรับผลลัพธ์ในการรักษา พบว่าผู้ป่วย 77 ราย (n, 52%) หายจากโรค สรุปผลการวิจัย: รูปแบบการใช้ยา ceftazidime/avibactam ในโรงพยาบาลแห่งนี้มีความสอดคล้องกับเกณฑ์แนวทางการกำกับการใช้ยาฉบับรับรองโดยอนุกรรมการพัฒนาบัญชียาหลักแห่งชาติในระดับปานกลาง ทั้งในด้านข้อบ่งใช้ ขนาดและวิธีการบริหารยา แต่มีการติดตามการรักษาในด้านประสิทธิภาพและความปลอดภัยระหว่างใช้ยาในระดับสูง ผู้ป่วยส่วนใหญ่หายจากการรักษาด้วยยา ceftazidime/avibactam ควรสนับสนุนให้มีการใช้ยาให้สอดคล้องตามเกณฑ์แนวทางกำกับ เพื่อควบคุมการดื้อยาระดับประเทศ